To zainteresowanie wychowaniem seksualnym, jeśli można je tak nazwać, zaznaczało się zresztą we wszystkich epokach, także w kulturze europejskiej, aczkolwiek w Europie pod wpływem Kościoła katolickiego miało ono charakter wychowania negatywnego, tzn. zmierzającego ku powściąganiu młodzieży od doświadczeń seksualnych i traktującego sferę seksu jako jedno z najpoważniejszych niebezpieczeństw dla moralnego rozwoju człowieka. Możemy stwierdzić ślady tego nastawienia i ciągłej obecności lęku przed seksem w tradycyjnym wychowaniu europejskim w instrukcjach i regulaminach wszystkich znanych zakładów wychowawczych, w tym także w Polsce (np. w Collegium Nobilium, Liceum Krzemienieckim).

Można więc dojść do wniosku, że próby przygotowania młodzieży w procesie wychowania do życia seksualnego są równie stare jak samo wychowanie, choć nie zawsze, oczywiście, bywały one wyodrębniane świadomie z całokształtu wychowania, ani też nie zawsze wychowanie seksualne odznaczało się pozytywnym, akceptującym stosunkiem do tej sfery życia człowieka.

Za prekursora wychowania seksualnego w sensie całkowicie nowoczesnym należałoby uznać działającego w wieku XVIII Johannesa B. B a- sedowa (1723 – 1790). Był on przedstawicielem kierunku pedagogicznego zwanego filantropizmem. On to w swej pracy Elementar Werk jako jeden z pierwszych zalecał wprowadzenie systematycznego uświadamiania seksualnego, począwszy od 10 roku życia. Basedow radził szczerze odpowiadać na pytania dzieci z zakresu życia płciowego oraz posługiwać się tablicami poglądowymi dotyczącymi rozwoju zarodka i procesu porodu. Wychowawcom zalecał organizowanie wycieczek chłopców do szpitali, aby na miejscu zapoznać ich z następstwami chorób wenerycznych. W tym ostatnim zaleceniu czujemy tradycyjnie nieufny i pełen obaw stosunek Basedowa do życia seksualnego, bowiem świadomie wprowadzał on instruktaż z zakresu chorób wenerycznych jako czynnik odstraszający młodzież od życia płciowego.