Podobnie przedstawia się sytuacja w lecznictwie szpitalnym. Z cytowanych już opracowań wynika, że ok. 30° o wszystkich hospitalizowanych osób otrzymuje codziennie jeden lub kilka antybiotyków równocześnie, ale tylko u 50% z nich podawanie antybiotyku jest uzasadnione i celowe. Do spotykanych błędów-należy np. stosowanie penicyliny w niepo- wikłancj odrze tylko dlatego, że chory gorączkuje i kaszle, rutynowe podawanie antybiotyków w mononukleozie zakaźnej lub w ospie wietrznej.

Podejmuje się leczenie antybiotykami chorób, w których prawie z reguły dochodzi do samowyleczenia na drodze eliminacji drobnoustroju {np. w przypadku salmonelozy), a leczenie polega na wyrównywaniu strat wodno-elektrolitowych organizmu. Nierzadko postępowanie takie stosuje się w lecznictwie pediatrycznym i prowadzi ono łatwo do dysbak- teriozy, a następnie do nadkażeń i zakażeń oportunistycznych.

Najbardziej kontrowersyjne jest profilaktyczne stosowanie antybiotyków'. Poszukując ogólnej zasady wskazań do zapobiegawczej chemioterapii można stwierdzić, że jest ona celowa wtedy, kiedy ma zapobiec określonemu zagrożeniu lub spowodować usunięcie ściśle określonego zakażenia w początkach jego ewentualnego rozwoju. Stosuje się zwykle 1, rzadziej 2 antybiotyki podawane łącznie. Przekonanie o możliwości zapobiegania w ten sposób wielu zakażeniom jest jednak błędne. Nie ma takiego antybiotyku ani takiego zestawu antybiotyków, które mogłyby spełnić to zadanie. Pewne jest natomiast, że zwiększenie dawek poszczególnych antybiotyków, jak i zwiększenie liczby podawanych preparatów zamiast odgrywać rolę ochronną, naraża chorego. Zwiększa się możliwość wystąpienia niepożądanych działań leków, następuje zbędne wyjałowienie Hory saprofitycznej i wzrasta ekspozycja na nadkażenia.