Przytoczone objawy pozwalają jedynie na podejrzenie wrzodu, natomiast jego rozpoznanie opiera się głównie na stwierdzeniu typowej niszy w badaniu radiologicznym. Obecność krwi w stolcu (próba benzydy- nowa) lub w wymiotach wspiera w dużym stopniu badanie rentgenowskie. Należy jednak zawsze wyłączyć możliwość krwi w żołądku z innych źródeł (krwawienie z nosa, żylaków przełyku itp.). Badanie kwaś- ności soku żołądkowego daje najczęściej wyniki prawidłowe, rzadko podwyższone. W rozpoznawaniu należy zawsze brać pod uwagę zapalenie wyrostka robaczkowego, uchyłek Meckela, polipy jelit, lambliazę, a w okresie niemowlęcym — zwężenie odźwiernika.

Leczenie w okresie niemowlęcym ogranicza się do leczenia choroby zasadniczej, a w przypadku krwotoku z wrzodu do odsysania krwi za pomocą zgłębnika. Przedziurawienie wymaga natychmiastowej interwencji chirurgicznej. Leczenie przewlekłego wrzodu żołądka i dwunastnicy u dzieci starszych polega na przepisaniu odpowiedniej diety (unikanie potraw ciężko strawnych, wzdymających, wzmagających wydzielanie soku żołądkowego, np. kawa prawdziwa, pikantne przyprawy), stosowaniu środków zmniejszających czynność wydzielniczą żołądka (an- trenyl, atropina, papaweryna), neutralizujących kwas solny (np. tabletki gastro) lub osłaniających błonę śluzową żołądka (alusal) oraz leczenia przeciwnerwicowego (bellakorn, fenaktyl, ataraks itp.). Często dobre wyniki osiąga się przez zmianę środowiska domowego na szpitalne lub sanatoryjne. Leczenie spoczynkowe stanowi ważne uzupełnienie leczenia farmakologicznego.

Zaburzenia czynnościowe żołądka w zakresie wydzielniczym są najczęściej pochodzenia nerwicowego. Również błędy dietetyczne różnego rodzaju i stany niedoborowe prowadzą do obniżenia wydzielania soku żołądkowego. Spostrzega się więc niedokwaśność soku żołądkowego