Wydaje się także, iż nie ma innej dziedziny, w której ludzie byliby .tak dalece skazani na samodzielność uczenia się, zdobywania doświadT czeń i treningu. Zaspokajanie innych potrzeb dokonywane było i jest różnymi sposobami, od naśladownictwa po naukę, natomiast schemat tabu dotyczył tylko wysoko specjalizowanych czynności zawodu czy władzy, nie stanowiąc bariery informacji na poziomie przeciętnym. Zaspokajanie innych potrzeb fizjologicznych czy inne formy społecznego uczestnictwa w kulturze mają łatwiejsze działania. Z drugiej strony, jak stwierdzamy, są to czynności niemal powszechnie dostępne i nie zakazane przez prawo. Brak zakazów prawnych, a nawet opieka prawna (rodziny, małżeństwa, macierzyństwa) nie wyklucza skrępowania innymi mechanizmami kontrolnymi.

E. Dupról (1969), omawiając „cnoty seksualne”, zwraca uwagę na fakt, że w odróżnieniu choćby od kradzieży – gdzie czym jest środkiem osiągania wartości, drogą do „posiadania” wartości, seks pociąga działających jako cel, a nie jako konsekwencja działania. Stąd, jego zdaniem, reguła nadaje wartość samemu zachowaniu i niezależnie od mogących wyniknąć konsekwencji. Są to dyrektywy: umiaru w praktykach dozwolonych i panowania nad namiętnościami, zdyscyplinowania. Nie wszystko w tej koncepcji wydaje się słuszne. Faktem jest wartościowanie seksu w roli czynnej, ale nie oznacza to wartościowania go zawsze jako celu. Czasem właśnie bywa uznawany i jako konsekwencja działania. Jest on oceniany jako element behawioralny, raczej tak, jak ujawniony wdzięk, ale nie jak uroda, którą się posiada. Czasem więc nie tyle chodzi o robienie użytku, czyli instrumentalizm, ile o efekt końcowy (nie poderwanie, ale podrywanie), demonstrowanie go w określonych sytuacjach, przejawianie aktywności. Nie eliminuje się jednak istotnego elementu roli czynnej, bo równie często chodzi tylko o efekt-sukces. W tych kategoriach onanizm nie przyczynia nikomu chwały, podobnie jak homoseksualne „frajerstwo”. Stąd też pewnie bierze się wyższe wartościowanie mężczyzny, którego aktywność decyduje o akcie seksualnym. Seks „pociąga” również „jako konsekwencja działania”, np. w sytuacji zdobywania partnera „na ciążę” czy uzyskania dobrego samopoczucia. Specyfika współczesnych norm seksualnych polega więc i na tym, że są one często instrumentalne i że trzeba się z tym liczyć kreując modele, akceptując pewne formy instrumentalizmu (np. sytuacyjnego), a negując inne (np. w obrębie pary, przeciw godności jednej ze stron).