W „suchej“ gruźlicy zabieg jest chociażby z tego powodu niestosowny, że w następstwie rozrywania nieraz silnych zrostów z jelitami może przyjść do wytworzenia się przetoki. Ale i w przypadkach gruźlicy wysiękowej dokonujemy otwarcia brzucha tylko z konieczności, kiedy płyn wolny gromadzi się bardzo szybko, gdyż rana pooperacyjna goi się źle i ulega nieraz gruźliczemu zakażeniu.

Zabieg operacyjny jest stanowczo przeciwwskazany, jeśli chora gorączkuje i jeśli w płucach lub w jelicie rozwija się sprawa gruźlicza, gdyż w tych przypadkach przyczynia się on do pogorszenia ogólnego stanu chorej.

W przypadkach kiedy rozpoznanie gruźlicy jest w pewnej mierze ustalone, kiedy w jamie brzusznej znajduje się dużo wolnego płynu i kiedy występują trudności w oddychaniu – wskazane jest nakłucie powłok brzusznych. Jeśli rozpoznanie jest wątpliwe lub jeśli przychodzi szybko do wytworzenia się sporych ilości wysięku po nakłuciu, można małym cięciem w linii środkowej poniżej pępka otworzyć jamę brzuszną, wypuścić płyn, a resztki jego usunąć gazikami. Jedynym logicznym wskazaniem do operacji jest wiaściwie „iieusktóry może się wytworzyć wskutek îiepienia się z sobą pętli jclit i wywołać objawy niedrożności.

Na ogół-jak już wspomr.iar.o – gruźlica otrzewnej nadaje się do leczenia zachowawczego w odpowiednich zakładach leczniczych w górach lub nad morzem, przy zastosowaniu wszelkich środków, które zdolne są wzmocnić ustrój. Leczenie sanatoryjne jest wskazane także po ewentualnych operacjach.