Po wyprowadzeniu ze śpiączki należy stosować T4 doustnie w dawkach utrzymujących stan eutyreozy. U chorych po całkowitej strumek- tomii z powodu raka gruczołu tarczowego leczenie substytucyjne powinno być prowadzone wyłącznie przy użyciu T4, co umożliwia okresowe oznaczanie tyreoglobuliny i wczesne rozpoznanie obecności przerzutów. Jeśli stan ogólny chorych na to pozwala, należy stosować dawki hormonu nieco większe od potrzebnych dla utrzymania stanu eutyreozy w celu całkowitego zablokowania syntezy tyreotropiny w przysadce. Oprócz niedoczynności gruczołu tarczowego, preparaty gruczołu tarczowego i hormony znalazły zastosowanie w leczeniu wola sporadycznego lub endemicznego, w którym korzystne może być zahamowanie wydzielania tyreotropiny, Efekt taki można osiągnąć podając T4 w dawce 25-75 gg/24 h.
Zastosowanie diagnostyczne. Hamowanie czynności tyreotropowej przysadki przez T3 i badanie jodochwytności po 8 dniach stosowania Ta w dawce 70 gg/24 h znane jest jako test Wernera. Test ten opiera się na stwierdzeniu, że w przypadku nadczynności gruczołu tarczowego podanie hormonu nie hamuje jodochwytności. Test Wernera był wielokrotnie modyfikowany, zastępowano podawanie T3 stosowaniem preparatu sproszkowanej tarczycy (0,4 g/24 h przez 21 dni) lub jednorazowe podanie 3 mg soli sodowej T4 i oznaczanie jodochwytności 7 dni po podaniu hormonu. U chorych z nadczynnością gruczołu tarczowego test Wernera był źle tolerowany i obecnie jest często zastępowany testem z tyreolibe- ryną.
Zostaw Komentarz