Najczęstszym powikłaniem nieżytu nosa u niemowląt jest zapalenie ucha środkowego i zapalenie dróg oddechowych, do zapalenia płuc włącznie. U dzieci starszych, u których zatoki przynosowe są w okresie rozwoju lub już wykształcone, dochodzi niebezpieczeństwo zapalenia zatok. U niemowląt niewinny „katarek”, czy też „sapka” stają się często przyczyną ciężkich stanów toksycznych. Sprzyja temu również specyficzna budowa anatomiczna trąbki słuchowej u niemowląt, która stanowi z uchem środkowym prawie jedną całość, mającą nieprzerwaną łączność za pośrednictwem błony śluzowej. Należy również pamiętać, że u niemowląt może występować przerost migdałka gardłowego (trzeciego), co zaostrza przebieg ostrych nieżytów nosa i usposabia do częstego powikłania w postaci zapalenia ucha środkowego.

Radykalnego środka leczniczego w ostrych nieżytach nosa medycyna jeszcze nie zna. Znamy środków bardzo dużo, lecz są one na ogół mało skuteczne, przynoszą raczej jedynie ulgę choremu. W zakażeniach drobnoustrojami wrażliwymi na penicylinę można osiągnąć dosyć szybką poprawę wstrzykiwaniem penicyliny, lecz nie należy leczyć każdego ostrego nieżytu nosa u dziecka penicyliną. Sądzić należy, że jest to dla każdego lekarza zrozumiałe i nie wymaga w tym miejscu uzasadnienia. Natomiast można zakrapiać do nosa penicylinę w stężeniu 2-0 -0-0-0 j na 1-0 ml rozpuszczalnika. Często u dzieci starszych stosuje się roztwór pro- targolu 1—2%, z dodatkiem kilku kropel adrenaliny 1/iooo na 1-0 ml roztworu. Dosyć znaczną ulgę przynosi choremu zakropienie do nosa sulfa- rinolu, pristiny, allergo-prisliny, priwiny i podobnych preparatów (u niemowląt 2 razy dziennie po 1 kropli). Środków tych nie zaleca się jednakże podawać dłużej niż 7—1-0 dni. Wydatnie skraca czas trwania nieżytu używanie do wycierania nosa płatków ligniny zamiast chustek (na których znajdują się drobnoustroje), niezliczoną liczbę razy przykłada-nych do nosa, a tym samym ponownie zakażających dziecko.