Bardzo niebezpieczne jest podawanie noworodkom leków o silnym powinowactwie do albuminy, gdyż konkurują one z bilirubiną o miejsce wiązania w cząsteczce tego białka, wypierając ją łatwo z utworzonych połączeń. Uwolniona bilirubina, mająca w tym okresie życia ograniczone możliwości sprzęgania z kwasem glukuronowym i łatwo przechodząca w postaci wolnej do mózgu, zwłaszcza przy niewykształconej barierze krew-mózg, staje się przyczyną żółtaczki jąder podstawy mózgu (keinicterus). Jednocześnie istniejąca u noworodka hiperbilirubinemia powoduje, że nadmiar bilirubiny konkuruje z lekami o mniejszym powinowactwie do albuminy o miejsce wiązania, zwiększając ich' stężenie i działanie niepożądane.
Wydalanie leków. Głównym mechanizmem wydalania większości leków, zwłaszcza antybiotyków, u noworodków i niemowląt jest przesączanie kłębkowe. Mała szybkość przesączania w okresie noworodkowym, stanowiąca zaledwie 30-50% wartości u ludzi dorosłych, powoduje utrzymywanie się dużego stężenia leku w surowicy i wydłużenie jego okresu póltrwania.
Wyrazem niedojrzałości funkcji nerek w tym okresie życia jest także znacznie mniejsza niż u dorosłych wartość stałej eliminacji. Szczególnie duże różnice w wartościach okresu póitrwania i staiej eliminacji w stosunku do człowieka dorosłego obserwuje się u wcześniaków.
Nerki ulegają stopniowemu rozwojowi, ale najbardziej istotne zmiany zachodzą w ciągu pierwszego miesiąca życia. W tym okresie życia dochodzi więc szczególnie łatwo do kumulacji leku po każdej jego następnej dawce.
Zostaw Komentarz