Czynność krążenia zabezpieczano uzupełniając utracone przez pacjenta płyny. Ich dawkowanie było jednak bardzo ostrożne i stosunkowo skąpe zaś szybkość podawania w miarę nieduża. Zwracano przy tym ciągle uwagę, by nie doszło do zwiększenia obrzęku płuc istniejącego w związku z ich stłuczeniem. Z powodu obrażeń płuc tylko 2 naszych pacjentów (11,8 proc.) wymagało interwencji operacyjnej w postaci założenia drenażu grawitacyjnego. U jednego z nich wskazaniem do drenażu była odma opłucnowa zaś u drugiego odma i stłuczenie płuca. Rany klatki piersiowej zaopatrywano chirurgicznie.

U każdego pacjenta z urazem płuc przywiązywano szczególną uwagę do walki ze stłuczeniem tego narządu. Podawano środki uszczelniające naczynia krwionośne i przeciwkrwotoczne (wapń, rutinoscorbin, vit. C, vit. K. dicinon). Stosowano środki przeciwobrzękowe i odwadniające (fu- rosemid, mannitol, plazmę zagęszczoną). Zapobiegano obrzękom w następstwie niedotlenienia i kwasicy podając mieszanki powietrza bogate w tlen, wyrównując straty krwinek czerwonych i usprawniając czynność oddechową. Stłuczenie płuca i wynikające stąd groźne następstwa narastały zazwyczaj w ciągu pierwszych kilkunastu godzin po wypadku. Następnie był okres stabilizacji objawów trwający kilkanaście do kilkudziesięciu godzin oraz okres cofania się zmian wynoszący kilka dni.