Pęknięciu jajowodu towarzyszy zawsze krwotok do jamy brzusznej, którego nasilenie uzależnione jest od wielkości przerwanych naczyń krwionośnych. Jeśli jajowód pęknie w kierunku swej krezki, dochodzi do wytworzenia krwiaka między blaszkami więzu szerokiego.

Rozpatrując patogenezę rozwoju ciąży pozamacicznej jajowodowej dochodzimy zatem do wniosku, że pierwsza jegó część, tj. przeżeranie się kosmków przez ściany trąbki, jest jednakowa i wspólna zarówno dla przypadków przeżarcia odśrodkowego, jak dośrodkowego. Natomiast część jego druga przebiega (zależnie od okoliczności ubocznych) albo jako poronienie brzuszne, albo jako przeżarcie zewnętrzne, albo też jako pęknięcie jajowodu.

Zachowanie się ujścia brzusznego jajowodu zależy w znacznej mierze od umiejscowienia się ciąży trąbkowej. W razie rozwoju jaja w części bankowej trąbki ujście jej brzuszne zostaje zalepione do końca drugiego miesiąca ciąży. W przypadkach ciąży w części cieśniowej lub ciąży śródmiąższowej do takiego zamknięcia ujścia nie dochodzi. Nie należy jednak zapominać, że ujście to może być od dawna zwężone z powodu zapaleń, które były powodem powstania ciąży jajowodowej.

Doświadczenie i statystyka kliniczna dowodzą, że poronienie brzuszne następuje o wiele częściej w ciążach umiejscowionych w bańkowej części jajowodu. Przyczyną tego jest ta okoliczność, że w części obwodowej trąbki z reguły jest więcej miejsca niż w części cieśniowej, a tym bardziej śródściennej. Co więcej, istnieją zwykle warunki utrudniające swobodny odpływ krwi do jamy brzusznej, a sprzyjające jej gromadzeniu się i krzepnięciu. Jeśli ujście brzuszne jajowodu znajduje się w niewielkiej odległości, napór zmiażdżonego przez skrzepy krwi i powiększonego jaja łatwo rozciąga to ujście i następuje poronienie brzuszne.