Medycyna Blog - lekarstwa i leki na menopauzę, homeopatyczne

Stomatologię dnia dzisiejszego znamionuje tendencja do oparcia badań naukowych na szerokiej bazie współpracy ze specjalnościami teoretycznymi i w powiązaniu z innymi klinicznymi naukami medycznymi, a także dyscyplinami paramedycznymi. Przeglądając tematykę tych badań na pierwszy plan wybijają się niewątpliwie dwa zagadnienia do dziś jeszcze w pełni nie rozwiązane, a będące prawdziwą plagą współczesnego człowieka. Jest to problem próchnicy zębów i zanikowej postaci parodonto- stało się bardzo utrudnione. Niemniej w r. 1944 została nawet reaktywowana konspiracyjna Akademia Stomatologiczna, której rektorem został Witold Cybulski (1890—1969). Po powstaniu warszawskim, gdy w Krakowie w r. 1944 znalazła się część konspiracyjnego Uniwersytetu Ziem Zachodnich, tajne nauczanie stomatologii prowadził Józef Jarząb (1889— —1969). Jedynie w Edynburgu (Anglia), gdzie w latach 1941—1947 istniał Polski Wydział Lekarski tamtejszego Uniwersytetu, w warunkach pełnej swobody wykładał stomatologię Leon Lakner (1884—1962), po wojnie profesor w Poznaniu.

MRJ skutecznie ukazuje przemieszczenie jądra miażdżystego w projekcji strzałkowej, ale nieco gorzej niż komputerowa tomografia w płaszczyźnie poprze- cznej. Jeśli jednak chory z klinicznymi objawami tyłoprzemieszczenia jądra miażdżystego podlega badaniu i wykryje się u niego zmianę jednopoziomową, to właśnie jest to wykryty poziom uszkodzenia, gdyż nigdy w przypadku choroby krążka w badaniu MRJ krążek ten nie jest prawidłowy.

Kurcz mięśni przykręgosłupowych w histerii czy przy agrawacji ulega rozluźnieniu po stronie nogi podpierającej w czasie chodzenia. Można to łatwo wykryć idąc za spacerującym chorym i trzymając ręce ułożone na jego mięśniach przykręgosłupowych.

– 10.1. Testy umożliwiające wykrywanie symulacji i agrawacji bólów krzyża

– 1. Test Naphzigera. W przypadku bólu krzyża ucisk obydwu żył. szyjnych powoduje wzmożenie ciśnienia w przestrzeni podpajęczynówkowej w kanale korzeniowym, a to wywołuje ból korzeniowy (lub go nasila)...

Wstrzyknięcia podpajęczynówkowe. Metoda ta jest rezerwowana z reguły dla przypadków bardzo silnych bólów, nie przechodzących po wstrzyknięciach zewnątrzoponowych albo u chorych, u których zrosty po przebytych operacjach nie pozwalają na dotarcie kortykosteroidów do miejsca bólu. Zazwyczaj wstrzykuje się 40 mg Methylprednisolone acetate. Ściśle monitorowane podawanie środków znieczulających umożliwia różnicowanie bólów pochodzenia czynnościowego z bólami natury bardziej psychologicznej.

Objawy zrostu kości. W nie powikłanych złamaniach kości długich do połączenia odłamów ziarniną dochodzi w ciągu 3 tygodni, do zrostu przez pierwotną tkankę kostną w 2-3 miesięcy, zaś do ostatecznej konsolidacji w 4-5 miesięcy. Tkanka gąbczasta zrasta się z reguły szybciej. Jednakże złamania tego samego typu u osób w tym samym wieku i identycznym stanie zdrowia mogą się różnie szybko goić. Dlatego nie ma żadnych sztywnych reguł w leczeniu złamań i lekarz musi polegać na swej wiedzy i doświadczeniu. Choremu zezwala się na zdjęcie opatrunku unieruchamiającego wówczas, gdy badaniem nie stwierdza się elastyczności i sprężynowania miejsca złamania oraz miejscowej bolesności. Są to objawy tzw. klinicznego zrostu. Na radiogramie odłamy połączone są słabo wysyconą solami Ca tkanką kostną, cechy przebudowy kości ujawniają się dopiero po upływie kilku, a nawet kilkunastu miesięcy. Są to radiologiczne objawy zrostu.

Czynność krążenia zabezpieczano uzupełniając utracone przez pacjenta płyny. Ich dawkowanie było jednak bardzo ostrożne i stosunkowo skąpe zaś szybkość podawania w miarę nieduża. Zwracano przy tym ciągle uwagę, by nie doszło do zwiększenia obrzęku płuc istniejącego w związku z ich stłuczeniem. Z powodu obrażeń płuc tylko 2 naszych pacjentów (11,8 proc.) wymagało interwencji operacyjnej w postaci założenia drenażu grawitacyjnego. U jednego z nich wskazaniem do drenażu była odma opłucnowa zaś u drugiego odma i stłuczenie płuca. Rany klatki piersiowej zaopatrywano chirurgicznie.

Zakres i rodzaj ruchów w poszczególnych odcinkach narządu ruchu, a w wyniku tego również czynność lokomocyjna i kinetyczna i ich sprawność zależą w głównej mierze od budowy i stanu czynnościowego stawów. Poza tym stan czynnościowy i sprawność stawów uzależnione są od stanu chrząstki stawowej i aparatu wię- zadłowo-torebkowego oraz od siły i sprawności mięśni.

Zablokowanie miednicy (zaburzenie działania stawu krzyżowo- -biodrowego) z obja-wami bólowymi rzeko- mokorzeniowymi lub lędźwiobólu.

Dehydroemetyna, lek pełzakobójczy, wykazuje również działanie na przywry. Nie należy podawać jej chorym z niewydolnością krążenia i nerek, jak również dzieciom i kobietom w ciąży. W trakcie leczenia mogą pojawiać się działania niepożądane, takie jak bóle głowy, zaburzenia żołądkowo-jelitowe (zwłaszcza nudności, biegunki), sercowo-naczyniowe (niedociśnienie tętnicze, częstoskurcz, zmiany w EKG) oraz objawy nerwowo-mięśniowe (osłabienie siły mięśniowej, zapalenie wieloner- wowe).

Zapobieganie. Walka z błonicą jest zadaniem trudnym, ponieważ źródłem zakażenia jest nie tylko chory, ale i nosiciel. W stosunku do chorych istnieje przymusowa hospitalizacja, która z punktu widzenia epidemiologicznego powinna trwać do czasu wyjałowienia jamy nosowo-gardłowej. Wobec nosicielstwa wszelkie zarządzenia przeciwepi- demiczne, praktycznie biorąc, dają wynik co najmniej wątpliwy. Zwalczanie zatem błonicy opiera się głównie na uodparnianiu czynnym przez szczepienia anatoksyną. Dzięki szczepieniom dokonywanym systematycznie zmniejszyła się zapadalność na błonicę, jak tego dowodzą statystyki w wielu krajach, poza tym stwierdza się, że w wypadku zachorowania dziecka szczepionego błonica przebiega u niego znacznie łagodniej. Do szczepień używa się u nas anatoksyny błoniczej, zawierającej w 1 ml 6-0 jednostek antygenowych. Szczepienia są obowiązkowe dla dzieci od 4 miesięcy do 7 roku życia włącznie, ale w wypadku wyjątkowych wskazań epidemicznych przymus szczepień może być rozszerzony na dzieci starsze, od 8 do 14 lat.

Badaniem fizykalnym stwierdza się zaczerwienienie twarzy, dość silny stan zapalny spojówek, połączony z lekkim światłowstrętem śluzówka nosa jest obrzęknięta, bez wycieku śluzowego. W gardle stwierdza się silne przekrwienie i obrzęk całej gardzieli, łącznie z migdałkami, oraz niekiedy pojedyncze drobne zmiany krwiotoczne. Rzadko spostrzega się drobne naloty na migdałkach. Objawy fizykalne nad płucami ograniczają się do zaostrzonego szmeru oddechowego. Tony serca są głuche, akcja przyspieszona. Z objawów rzadszych na wzmiankę zasługują: bolesność mięśni podczas obmacywania i osłabienie ich siły, lekko zaznaczone objawy oponowe, lekka sinica, przelotna wysypka. Badanie krwi wykazuje w okresie początkowym mierną leukocytozę, potem leulcopenię ze względną limfocytozą. Opadanie krwinek jest zwykle miernie przyspieszone. Czas trwania choroby waha się zwykle od 5—1-0 dni, jeżeli nie brać pod uwagę powikłań. Cechą charakterystyczną dla grypy jest, że chore dzieci, leżąc w łóżku, czują się dość dobrze, natomiast po próbach zbyt wczesnego wstawania wykazują duże osłabienie i niejednokrotnie ponownie muszą kłaść się do łóżka. Należy o tym pamiętać, że okres rekonwalescencji w grypie jest stosunkowo długi i trwa około 2 tygodni, zanim dziecko wróci całkowicie do stanu sprzed choroby.

Najczęstszym powikłaniem nieżytu nosa u niemowląt jest zapalenie ucha środkowego i zapalenie dróg oddechowych, do zapalenia płuc włącznie. U dzieci starszych, u których zatoki przynosowe są w okresie rozwoju lub już wykształcone, dochodzi niebezpieczeństwo zapalenia zatok. U niemowląt niewinny „katarek”, czy też „sapka” stają się często przyczyną ciężkich stanów toksycznych. Sprzyja temu również specyficzna budowa anatomiczna trąbki słuchowej u niemowląt, która stanowi z uchem środkowym prawie jedną całość, mającą nieprzerwaną łączność za pośrednictwem błony śluzowej. Należy również pamiętać, że u niemowląt może występować przerost migdałka gardłowego (trzeciego), co zaostrza przebieg ostrych nieżytów nosa i usposabia do częstego powikłania w postaci zapalenia ucha środkowego.

W postaci rozsianej rokowanie jest zawsze poważne. Zapobieganie i leczenie: w profilaktyce tego schorzenia ważne jest usunięcie chorych migdałków i zmienionych próchniczo zębów. Leczenie polega na stosowaniu skojarzonego leczenia penicyliną z sulfonamidami przez okres 8—1-0—12 tygodni. Leczenie tetracyklinami jest mniej skuteczne. W wybranych przypadkach stosuje się leczenie chirurgiczne.