– Obraz kliniczny raka sromu bywa różny. Może on mieć postać:

– 1)tworu kalafiorowatego, brodawkowatego, który stosunkowo późno ulega rozpadowi tego rodzaju guz łatwo krwawi przy dotknięciu,

– 2)płaskiego owrzodzenia o twardych lub wyniosłych brzegach w tej postaci raka sromu nie stwierdza się w głębi tkanek rakowatego nacieku

– 3)wrzodziejącego guza. Nacieczenie rakowe zajmuje głębsze warstwy tkanek, a ponieważ ulega rozpadowi, powstają głębokie kratery, których dno bywa pokryte brudną szarą wydzieliną. Ta postać raka jest rzadsza niż wymienione poprzednio, ale odznacza się znaczną złośliwością

– 4)guza rozwijającego się głęboko pod skórą, która jest zrazu ponad nim prze- suwalna. Jest to jeszcze rzadsza odmiana raka sromu. Wskutek rozwoju tkanki nowotworowej w głąb, a zarazem ku powierzchni wargi sromowe ulegają zniekształceniu i rozdęciu równocześnie nowotworowemu nacieczeniu ulega podłoże, a więc okostna i kości. Punktem wyjścia tej odmiany raka sromu jest często gruczoł Bartholina.

Niekiedy trudno określić, w którym miejscu guz powstał, gdyż chore często zgłaszają się do lekarza w okresie, kiedy nowotwór znajduje się już w pełnym rozwoju. Nadmienić należy, że czasem powstają wtórne guzy w miejscach zetknięcia się odpowiadających sobie odcinków sromu. W piśmiennictwie niemieckim oznaczono je nazwą Abklatschcarcinome. Nie jest jednak wyłączone równoczesne pojawienie się kilku ognisk pierwotnych nowotworu. Zdarza się to głównie u osób, które cierpiały uprzednio na łuszczycę sromu, obejmującą większe jego odcinki.