Przez miesiączkowanie zastępcze (xenomenia, menstruatio vicaria) rozumiemy okresowo powtarzające się krwawienia z rozmaitych narządów ciała kobiety w niewielkim odsetku przypadków występują one u jednostek cierpiących na brak miesiączek. Krwawienia te, które mogą zresztą zdarzyć się także u kobiet miesiączkujących prawidłowo, dotyczą rozmaitych narządów i rozmaitych części organizmu. Najczęstsze krwawienia występują z błony śluzowej nosa (około 30% wszystkich przypadków). Zdarzają się również krwawienia z przetok po zabiegach ginekologicznych i chirurgicznych, ze skóry, z płuc (krwioplucie), z gruczołu mlecznego, z błony śluzowej żołądka, z gardła i z ust, z pęcherza moczowego, z jelit, z tchawicy, z nerek i z pochwy, choć są bardzo rzadkie.
Krwawienia zastępcze, które mogą utrzymywać się przez kilka dni i których nasilenie bywa rozmaite, nie mają w zasadzie większego znaczenia dla ustroju, jeśli nie występują w narządach o szczególnie delikatnej budowie, jak np. w spojówce lub w ciałku szklistym oka (około 1 % przypadków). Stosunek przypadków właściwego krwawienia zastępczego do przypadków, w których xenomenia występuje jako objaw dodatkowy podczas prawidłowo przebiegającej miesiączki, wynosi na ogół 2: 8. Cyfry te przemawiają za przyjęciem hipotezy, że przyczyną krwawień zastępczych jest szczególne miejscowe usposobienie pewnych części ustroju (stany zapalne, niezwykła wrażliwość drobnych naczyń krwionośnych), na które w stale powtarzających się okresach oddziałują hormony jajnikowe (przede wszystkim hormon rujowy) wywołując przekrwienie, rozszerzenie naczyń krwionośnych i przedostawanie się krwi poza ich obręb (per diapedesin).
Zostaw Komentarz